gökyüzün(d)e seyir

Gökyüzü benim için çok başka bir boyut sanırım...

Bazen kafamı kaldırıp şöyle bir bakmam, yüreğimdeki seslerin huzurlu ve şefkatli bir müzik gibi etrafımı sarmasına neden oluyor.

 etrafımdaki her bir sesi susturuyor kulaklarımdan...

Nezaket taşıyor,  

iç titretip göz dolduran.

yağmurlu bir gökyüzü, akmasına neden oluyor yüreğimdeki endişenin.

kafamı kaldırıp gökyüzüne bakarken yüzüme ve gözlerime düşen her bir damla müziğin can alan, coşturan notası oluyor yüreğimde.

samimiyet taşıyor,

teşekkür ettirip gülümseme konduran.

bazen otobüste, kalabalıklar içinde, kendimi gergin ve küçücük hissettiğimde gökyüzüne bakmak, kabuslarda üstüne üstüne gelen duvarlardan kurtarır gibi kurtarıyor beni.

koşuşturmacadan, dikkatsizlikten, çirkin olan şeylerden çekip alıyor  beni.

 çocuksu bir heyecanla devam ediyor yolculuk.

sanki bulutların dalgalı görüntüsüne bakmak, beni orada demir atmış gemime çağırıyor, tayfam beni bekliyor, koşmak istiyorum uçmak istiyorum.  gökteki denizlerde dalgaların üstünde keşfetmek, her daim değişen gökyüzünün haritasını çıkarmak istiyorum.

Bu yüzden hep seyir ediyorum gökyüzünü,

sonra gökyüzüne seyire dönüşüyor fiilim.

-PRASA-